بیانیه شماره 17 میرحسین موسوی را چگونه باید دید
راه حل قانونی برکناری احمدی نژاد
سیامک زند
بحث های انحرافی بسیاری پس از بیانیه اخیر میرحسین موسوی در گرفته است. بی. بی. سی نیز پیش قراول شده و مخالفت های دوستان سطحی نگر را عمده می کند. این بیانیه چیزی نیست جز دستآورد حضور میلیونی مردم در روز عاشورا و نتیجه ای نخواهد داشت جز به پیش بردن جنبش سبز.
دوستان منتقد مستقیما به بندهائی از این بیانیه استناد کرده و آن را عقب نشینی نامیده اند و عنوان این بیانیه را فراموش کرده اند: بحران!
این بیانیه قبل از هر چیز خبر از درگیربودن حاکمیت در بحران عظیمی میدهد که جز با پذیرفتن آن مشکل کنونی کشور حل نخواهد شد.
بحران تا اعماق رژیم نفوذ کرده و بهمین دلیل است که موسوی در این بیانیه بارها از حاکمیت خواسته که بحران را به رسمیت بشناسد. کاری که حتی ژنرال های برمه هم با رهبر مخالفان کرده اند، اگرچه او را حبس کرده اند ولی بحران را پذیرفته اند. در حالیکه حاکمیت ایران جنبش را انکار و موسوی را فتنه گر و مردم را اغتشاشگر می خواند و هنوز احمدجنتی به این خیال که آب سربالا می رود، در نماز جمعه تهران خطبه بگیر و اعدام کن می خواند.
بحران چیزی نیست جز همان که از روزهای نخست پس از انتخابات بارها تکرار شد: بحران مشروعیت دولت که به حاکمیت سرایت کرده و می رود که نظام را هم در برگیرد.
نکته دوم اینکه موسوی در این بیانیه خبر میدهد که او توسط حاکمیت از صدور بیانیه منع بوده است، پس حالا که به او اجازه صدور بیانیه داده اند یعنی رژیم عقب نشینی کرده است نه موسوی.
عقب نشینی رژیمی که حتی اجازه صدور پیام تسلیت هم نداده است ولی حالا دست به دامان موسوی شده است و این نتیجه ای نیست که از سر عقل درحاکمیت گرفته شده باشد، بلکه نتیجه حضور میلیونی مردم در خیابانها و اعتراضات آنها در روز عاشور و افتضاحی است که خود برپا کنندگان و سازمان دهندگان تظاهرات دولتی حمایت از امام حسین از ماهیت آن باخبراند.
بند نخست بیانیه از آنجا ناشی شده است که مردم ما پس از حمایت صریح خامنه ای از احمدی نژاد، او را محور اصلی اعتراضات خود قرارداده اند. موسوی با پیش کشیدن نقش دولت (مولود ولو نامشروع) از مجلس و قوه قضائیه خواسته تا متاثر از اعلام حمایت رهبر از احمدی نژاد خود را فدای بی کفایتی دولت نکرده و به وظایف قانونی خود عمل کنند و از دولت پاسخ بخواهند. در عین حال که راه حل قانونی برکنار احمدی نژاد نیز در اعلام صلاحیت او از جانب مجلس است. امری که از ابتدا، از اختیارات رهبر نیست و رهبر تنها پس از تصویب مجلس است که چنین برکناری را تائید می کند و یا با آن مخالفت. که با تائید آن گامی درجهت احیای اعتبار برباد رفته اش برداشته و اگر مخالفت کند آخرین ضربات را به ریشه سست خود در جمهوری اسلامی زده است. دراین بخش، موسوی به روحانیون و آن بخش عاقل تر جناح راست نیز نشان داده که یکبار دیگر راه حل نجات را در برابر رهبر قرار داده و قصد او مقابله با رهبر و قانون اساسی نیست، بلکه نجات کشور و نظام است.
به این ترتیب، این بیانیه یکبار دیگر، این شانس را به رهبر داده است که خود را از جلوی مردم کنار بکشد تا مردم تکلیفشان را با رئیس جمهوری که به او رای نداده و او را فاقد کفایت می دانند روشن کنند. البته از طریق مجلس. مجلسی که اگر رهبر دستش را از پشت احمدی نژاد بردارد، شاید- علیرغم عربده کشی های فراکسیون 50- 60 نفره مداحان و چاقوکش ها و شکنجه گران- تمایلش به شنیدن فریاد مردم در خیابان ها بیشتر از شنیدن پیام های شفاهی و اشاره ای است که از بیت رهبری باشد. ضمن آن که مجلس تازه و انتخاباتی تازه در راه است!
ما این زیرکی و اتمام حجت را در بخش های دیگری از بیانیه شماره 17 موسوی و بعنوان راه حل برون رفت از بحران مشاهد می کنیم. آنجا که درباره قانون انتخابات و ضرورت خاتمه یافتن دخالت ها و حمایت های رهبر از این فرد و یا آن فرد و این لیست و یا آن لیست انتخاباتی می نویسد.
این که رهبر از مقابل مردم کنار خواهد رفت یا نه، به واقع بینی و درک خود وی از موقعیتی دارد که بویژه در 7 ماه گذشته در آن قرار گرفته است.
از طرفی بیانیه شماره 17 موسوی پیامی است به مردم ایران که اعتراضات می تواند در همین راستا باشد. جوان های ما کافی است از وزارت علوم پاسخ بخواهند، کشاورزان از وعده های وزیر کشاورزی بپرسند و مردم در بحبوبه اعتراضات گُم شدن میلیاردها دلار از سیستم بانکی را از وزراتخانه های مربوطه جستجو کنند و بهمین ترتیب به رئیس جمهور نالایق برسند تا بی کفایتی او در عمل هم مشخص و به اطلاع عقلای نظام برسد.
بقیه بندهای بیانیه از اهداف یکصد ساله آزادیخواهی در ایران است و اعلام صریح آنها در شرایط کنونی ناشی از حمایت شجاعانه مردم ایران از رهبر سیاسی خود. اگرحضور میلیونی مردم در روز عاشورا رژیم را وحشت زده کرده، حتما آقای موسوی را در پیگیری خواسته های مردم مصمم تر از پیش کرده است.
متن بیانیه و کلام میرحسین همان کلام و انشای همیشگی و ساده و مردم پسند است که بزرگترین خواسته های مردم این سرزمین را به شیوایی نگاشته و خود را در صف مردم قرار داده است تا آنجا که آمادگی خود را برای جان سپردن در راه خواسته های مردم نیز اعلام داشته است.
راه حل قانونی برکناری احمدی نژاد
سیامک زند
بحث های انحرافی بسیاری پس از بیانیه اخیر میرحسین موسوی در گرفته است. بی. بی. سی نیز پیش قراول شده و مخالفت های دوستان سطحی نگر را عمده می کند. این بیانیه چیزی نیست جز دستآورد حضور میلیونی مردم در روز عاشورا و نتیجه ای نخواهد داشت جز به پیش بردن جنبش سبز.
دوستان منتقد مستقیما به بندهائی از این بیانیه استناد کرده و آن را عقب نشینی نامیده اند و عنوان این بیانیه را فراموش کرده اند: بحران!
این بیانیه قبل از هر چیز خبر از درگیربودن حاکمیت در بحران عظیمی میدهد که جز با پذیرفتن آن مشکل کنونی کشور حل نخواهد شد.
بحران تا اعماق رژیم نفوذ کرده و بهمین دلیل است که موسوی در این بیانیه بارها از حاکمیت خواسته که بحران را به رسمیت بشناسد. کاری که حتی ژنرال های برمه هم با رهبر مخالفان کرده اند، اگرچه او را حبس کرده اند ولی بحران را پذیرفته اند. در حالیکه حاکمیت ایران جنبش را انکار و موسوی را فتنه گر و مردم را اغتشاشگر می خواند و هنوز احمدجنتی به این خیال که آب سربالا می رود، در نماز جمعه تهران خطبه بگیر و اعدام کن می خواند.
بحران چیزی نیست جز همان که از روزهای نخست پس از انتخابات بارها تکرار شد: بحران مشروعیت دولت که به حاکمیت سرایت کرده و می رود که نظام را هم در برگیرد.
نکته دوم اینکه موسوی در این بیانیه خبر میدهد که او توسط حاکمیت از صدور بیانیه منع بوده است، پس حالا که به او اجازه صدور بیانیه داده اند یعنی رژیم عقب نشینی کرده است نه موسوی.
عقب نشینی رژیمی که حتی اجازه صدور پیام تسلیت هم نداده است ولی حالا دست به دامان موسوی شده است و این نتیجه ای نیست که از سر عقل درحاکمیت گرفته شده باشد، بلکه نتیجه حضور میلیونی مردم در خیابانها و اعتراضات آنها در روز عاشور و افتضاحی است که خود برپا کنندگان و سازمان دهندگان تظاهرات دولتی حمایت از امام حسین از ماهیت آن باخبراند.
بند نخست بیانیه از آنجا ناشی شده است که مردم ما پس از حمایت صریح خامنه ای از احمدی نژاد، او را محور اصلی اعتراضات خود قرارداده اند. موسوی با پیش کشیدن نقش دولت (مولود ولو نامشروع) از مجلس و قوه قضائیه خواسته تا متاثر از اعلام حمایت رهبر از احمدی نژاد خود را فدای بی کفایتی دولت نکرده و به وظایف قانونی خود عمل کنند و از دولت پاسخ بخواهند. در عین حال که راه حل قانونی برکنار احمدی نژاد نیز در اعلام صلاحیت او از جانب مجلس است. امری که از ابتدا، از اختیارات رهبر نیست و رهبر تنها پس از تصویب مجلس است که چنین برکناری را تائید می کند و یا با آن مخالفت. که با تائید آن گامی درجهت احیای اعتبار برباد رفته اش برداشته و اگر مخالفت کند آخرین ضربات را به ریشه سست خود در جمهوری اسلامی زده است. دراین بخش، موسوی به روحانیون و آن بخش عاقل تر جناح راست نیز نشان داده که یکبار دیگر راه حل نجات را در برابر رهبر قرار داده و قصد او مقابله با رهبر و قانون اساسی نیست، بلکه نجات کشور و نظام است.
به این ترتیب، این بیانیه یکبار دیگر، این شانس را به رهبر داده است که خود را از جلوی مردم کنار بکشد تا مردم تکلیفشان را با رئیس جمهوری که به او رای نداده و او را فاقد کفایت می دانند روشن کنند. البته از طریق مجلس. مجلسی که اگر رهبر دستش را از پشت احمدی نژاد بردارد، شاید- علیرغم عربده کشی های فراکسیون 50- 60 نفره مداحان و چاقوکش ها و شکنجه گران- تمایلش به شنیدن فریاد مردم در خیابان ها بیشتر از شنیدن پیام های شفاهی و اشاره ای است که از بیت رهبری باشد. ضمن آن که مجلس تازه و انتخاباتی تازه در راه است!
ما این زیرکی و اتمام حجت را در بخش های دیگری از بیانیه شماره 17 موسوی و بعنوان راه حل برون رفت از بحران مشاهد می کنیم. آنجا که درباره قانون انتخابات و ضرورت خاتمه یافتن دخالت ها و حمایت های رهبر از این فرد و یا آن فرد و این لیست و یا آن لیست انتخاباتی می نویسد.
این که رهبر از مقابل مردم کنار خواهد رفت یا نه، به واقع بینی و درک خود وی از موقعیتی دارد که بویژه در 7 ماه گذشته در آن قرار گرفته است.
از طرفی بیانیه شماره 17 موسوی پیامی است به مردم ایران که اعتراضات می تواند در همین راستا باشد. جوان های ما کافی است از وزارت علوم پاسخ بخواهند، کشاورزان از وعده های وزیر کشاورزی بپرسند و مردم در بحبوبه اعتراضات گُم شدن میلیاردها دلار از سیستم بانکی را از وزراتخانه های مربوطه جستجو کنند و بهمین ترتیب به رئیس جمهور نالایق برسند تا بی کفایتی او در عمل هم مشخص و به اطلاع عقلای نظام برسد.
بقیه بندهای بیانیه از اهداف یکصد ساله آزادیخواهی در ایران است و اعلام صریح آنها در شرایط کنونی ناشی از حمایت شجاعانه مردم ایران از رهبر سیاسی خود. اگرحضور میلیونی مردم در روز عاشورا رژیم را وحشت زده کرده، حتما آقای موسوی را در پیگیری خواسته های مردم مصمم تر از پیش کرده است.
متن بیانیه و کلام میرحسین همان کلام و انشای همیشگی و ساده و مردم پسند است که بزرگترین خواسته های مردم این سرزمین را به شیوایی نگاشته و خود را در صف مردم قرار داده است تا آنجا که آمادگی خود را برای جان سپردن در راه خواسته های مردم نیز اعلام داشته است.
Nessun commento:
Posta un commento